ROZWÓJ NAUKI
Egipt w
okresie starożytnym był krajem gdzie rozwijała się w bardzo dużym
stopniu kultura, mogą świadczyć o tym liczne przykłady architektoniczne,
dzieła literackie, rozwój religii, pisma, w końcu osiągnięcia w wielu
dziedzinach nauki np.: matematyka, zwłaszcza geometrii i algebry oraz
astronomia, i medycyna. Najbardziej wykształconą grupa ludzi byli
kapłani, nieco gorzej urzędnicy. W Egipcie nie wykształciła się
oddzielna grupa elity intelektualnej, dlatego można zaryzykować
stwierdzenie, że to kapłani byli jedyną grupą, od której zależał rozwój
nauki w starożytnym Egipcie.
WYNALAZKI
Pierwszym
i najważniejszym wynalazkiem starożytności okazało się pismo. W
starożytności istniało wiele rodzajów pism. W Mezopotamii tzw. Kraju
Międzyrzecza wykształciło się pismo klinowe. Charakterystyczny kształt
pisma był rezultatem żłobienia w tabliczkach z miękkiej gliny rylcem
wykonanym z trzciny lub kości o trójkątnym przekroju. Naukowcom udało
się ustalić, że istniały trzy rodzaje rylców, każdy z nich stosowano do
innego rodzaju znaków. Po zapisaniu tabliczki wypalano, stąd można
spotkać różnorodne odcienie gliny, od jasnej czerwieni do głębokiej
czerni. Zespoły kresek pionowych, poziomych i ukośnych oznaczały całe
wyrazy, z czasem przekształcając się w pismo sylabowe. Glina nie była
jedynym materiałem do utrwalania myśli, należał do nich także metal np.
srebro, po którym pisano rylcem. Dzięki pismu król Babilończyków
Hammurabi napisał kodeks. Jest to pierwszy zbiór praw. Prawa napisane
były na bazaltowym słupie, którego wysokość wynosiła 2,55 metra. Inny system piśmiennictwa stworzyli Egipcjanie tzw. hieroglify. Hieroglify miały początkowo charakter obrazowy (ideograficzny), co oznaczało, iż jeden znak odpowiadał (zazwyczaj) jednemu wyrazowi. Z czasem uległy uproszczeniom, w wyniku, którego powstało pismo hieratyczne i pismo demotyczne (tzw. pismo dla ludu). W starożytnym Egipcie sztuka pisania nie była dostępna dla przeciętnego obywatela. Pismem posługiwali się tylko specjalnie do tego celu szkoleni skrybowie oraz warstwa kapłańska, w tym sam faraon. Zawód pisarza był bardzo szanowany, dlatego był szansą awansu społecznego dla ludzi wywodzących się z niższych warstw. Hieroglifów używano głównie jako pisma monumentalnego dla tekstów religijnych. Starożytni Egipcjanie używali papirusu jako materiału piśmienniczego oraz kamienia do tworzenia napisów pomnikowych (np. w grobowcach faraonów), a w późniejszym czasie pergaminu. Pergamin produkowany był z skór zwierząt najczęściej owczej, cielęcej lub koziej. Papirus zaś produkowany był z włókien cibory (odpowiednio ułożonych i spreparowanych). Znaki na papirusie rysowano za pomocą cienkiej trzcinki, ściętej ukośnie przy końcu. Ponieważ było to bardzo nietrwałe narzędzie, pisarz egipski musiał mieć cały ich zapas, który układał na specjalnej palecie. Na tejże palecie znajdował się również barwnik, sporządzany z sadzy zmieszanej z żywicą, tartą gumą i wodą. Najstarszy zwój papirusowy z zapisanymi hieroglifami pochodzi aż z ok. 2400 r. przed Chrystusem. Do łączenia papirusów Egipcjanom służył klej, który wyrabiany był ze skór zwierzęcych oraz kości lub mleka (tzw. kazeina). Egipcjanie pisali także książki. Książka egipska posiadała wówczas formę zwoju. Najpopularniejszym rodzajem książki była tzw. "Księga umarłych", którą wkładano do grobu jako pomoc w wędrówce do królestwa cieni. Jednak niewiele informacji zachowało się na temat egipskich książek. Hieroglify odczytane zostały dopiero w 1822 r przez Jeana Francoisa Champolliona (1790-1832). Odczytał je dzięki kamieniowi z Rosetty, który został odkryty dzięki wyprawom Napoleona na Egipt w 1798 roku. Kamień ten zawierał tekst w językach greckim i egipskim.
Stworzone przez Natalia Rzemyk !
Opublikowane przez Laura Podpora
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz